Daar zit ik dan weer. In de warmte (wel in de schaduw) een
artikel te tikken in Italië.
We zitten er net weer een dag en het voelt alsof ik nooit
weg ben geweest. Zo vertrouwd, je kent alle mensen, je kent alle plekken, je
kent de gewoontes. Alles is zo vanzelfsprekend, de supermarkt ken ik uit mijn
hoofd, de straatjes in het dorp zijn uit pure logica opgebouwd, en ga zo maar
door.
Vooral dit jaar besef ik me dat ik hier al mijn hele leven
kom, en dat dat nooit verveelt heeft tot nu toe. Ik vind het juist lekker als
ik alles al weet, en dat ik weet wat ik kan verwachten. Heerlijk juist.
Maar dat is ook hoe ik ben opgevoed. Ik weet niet beter.
Anderen zijn anders opgevoed en zouden dit misschien niet
kunnen, en vinden ze het al snel “saai”.
Daarentegen ben ik juist blij dat ik überhaupt op vakantie kan, ik weet dat er
namelijk genoeg mensen zijn dit niet kunnen.
Toen ik gisteren over het pad op de camping liep besefte ik
me dat ik hier 10 jaar geleden ook liep. Als klein meisje, van 6 jaar. Spelend
met barbiepoppen, tekeningen maken van van alles en nog wat, en ik kende alle
andere kinderen van de camping maar al te goed.
Nu, 10 jaar later dus, zijn die zelfde “kinderen” op
gegroeid net zoals ik, en komen we bijna allemaal nog steeds mee met onze
ouders.
Dat vind ik toch bijzonder, en ontzettend leuk.
Waar ik wel aan moet wennen, wat ik echt nog nooit heb gehad
hier, is de rust, het niets moeten doen. Toen we thuis waren in Nederland was
ik de weken voor we op vakantie waren alleen maar druk bezig met het voorwerken
van video’s en artikelen voor op vakantie. En nu valt dat allemaal in eens weg.
Het is raar om opeens alle tijd te hebben maar niet te
hoeven werken, of iets te moeten doen. Het klinkt misschien raar, maar ik mis
het nu al.
Goed, wij gaan nog even de boel schoonmaken hier, en dan
genieten van het weer en de vrijheid.
Ik wilde even laten weten dat het dus goed met me gaat en
dat ik het naar mijn zin heb. Net zoals 10 jaar geleden.